dossier wilson bueno

Wilson Bueno nos habrá legado no pocos textos marcantes, innecesario aquí subrayarlos. ¿A quiénes, nos/as? Cuestión abierta. Por de pronto, para algunos/as, que, en la experiencia de la amistad –no exenta, a ratos, de filosas discordancias–, habremos vislumbrado la móvil radicalidad de su escritura. Textos marcantes no sólo o no tanto en contexto curitibano o brasilero o aun latino- y/o ladinoamericano. Textos marcantes abiertos al descontexto o al contexto por venir en cada textura en que sus marcas marafas se entrelacen, confluyan y vuelvan inéditamente a desarmar todo contexto predeterminado. Otra vez: Wilson Bueno nos habrá legado no pocos textos marcantes, innecesario aquí subrayarlos. Allende la necesidad y la innecesidad del caso, con todo (y nada), cómo no hoy subrayarlos, económica y/o dispendiosamente, cómo no saludarlos.

reynaldo jiménez / andrés ajens junio 2010

lunes, 28 de junio de 2010




A tragica morte de Wilson Bueno nos choca a todos, mas a mim não surprehende, num paiz ainda marcado pelo preconceito, pela violencia e pela insegurança. Mas prefiro, aqui, rememorar felizes momentos do meu longo convivio com o ja consagrado escriptor que se notabilizou nas fronteiras litterogeographicas do portunhol. Conheço-o desde o inicio dos annos 1980, quando elle, pioneiramente, editou a secção litteraria das primeiras revistas gays brasileiras, as paranaenses PETECA e ROSE, numa das quaes publiquei um conto erotico. Ainda naquella decada, na cadeira de editor do vanguardista supplemento NICOLAU, tambem de Curityba, Wilson me accolheu por diversas vezes, como articulista e poeta. Na mesma epocha, entrevistou-me para a TV local, quando la estive, lançando um album de quadrinhos na gibitheca da cidade. Mantivemos constante intercambio postal, e eu sempre o felicitava pela coragem com que abordava themas polemicos, não apenas tabus sexuaes, mas os proprios parametros que teem engessado os generos litterarios, inclusive no terreno linguistico. Mais recentemente, elle foi o primeiro a resenhar meu livro de estréa como sonetista na phase da cegueira, num generoso texto para o jornal paulistano O ESTADO DE S. PAULO. Na ultima vez em que o reencontrei pessoalmente, participavamos dum congresso de escriptores de falla hispanolusitana, aqui em São Paulo, quando elle foi muito applaudido ao ler com grande dramaticidade um trecho de recente romance. Tinha, de facto, impressionante presença, pessoal e textual. E não tinha collegas que lhe disputassem o singular posto de desbravador interdialectal, com a possivel excepção, em poesia, de Douglas Diegues. Deixará immensa lacuna, que acho difficil de preencher. Mas a maior lacuna é a da amizade e do companheirismo, que jamais tem substituto.

junho/2010

glauco mattoso / são paulo




[Attenção! Quaesquer textos assignados por Glauco Mattoso estarão em desaccordo com a orthographia official, pois o auctor adoptou o systema etymologico vigente desde a epocha classica até a decada de 1940.]

No hay comentarios:

Publicar un comentario